Week 20

Het is dan echt zover, de allerlaatste week (of toch niet??) Een heel raar gevoel, want ergens heb ik zin om naar huis te gaan en iedereen weer te zien, maar alles hier achterlaten voelt ook niet leuk. Dit was nog wel een hele leuke week dus een goede afsluiter. 

Zondag had ik Yaara een appje gestuurd of ze de komende twee lessen bij tango zou zijn, zodat we nog afscheid konden nemen. Gelukkig had ik geappt want het bleek dat zij zou op vakantie gaan dus we zouden elkaar niet meer op dansles zien. Maandagochtend was ze echter nog hier dus hebben we een ijsje gehaald en gekletst in het park. Dat was heel gezellig dus fijn dat daar nog tijd voor gevonden was. De middag had ik gereserveerd om souvenirtjes te gaan scoren in de stad, want dat wilde ik nog graag doen. Maar toen ik eenmaal in het centrum was stond ik daar en eigenlijk volledig zonder plan. Daardoor ben ik maar gewoon wat winkels in en uit gaan lopen, maar dat schoot natuurlijk niet heel erg op. Uiteindelijk was ik erg toch lichtelijk overprikkeld door en ben ik maar een ijsje gaan halen, dat was beter. Toen ik thuis kwam en me wilde gaan klaarmaken om naar tangoles te gaan kreeg ik een aapje dat dat niet doorging. Wel jammer, maar ergens kwam het wel goed uit want het was Sara's laatste avond dus we wilden met het huis wat gaan drinken in de stad. Zo gezegd zo gedaan dus zijn we met de huisgenoten naar café Rubik gegaan.

De volgende ochtend duurde het even voordat ik op gang was gekomen. Ik was nog moe van al het fietsen dus was een ochtend uitslapen heerlijk. Nadat ik het hele Gardameer blog verhaal geschreven had was het weer eens tijd voor een ijsje. Voordat Sara naar de trein ging ben ik met haar en Anna en Hanni naar Gianni gelopen. Deze ijssalon heb ik pas vrij laat ontdekt, maar was vanaf dat moment mijn favoriete ijswinkel. Dus voor de mensen die mij hebben opgezocht hier, we moeten nog een keertje terug vrees ik ;). Daarna stond er een tripje naar de supermarkt op de planning om de laatste dingen te kopen die ik graag mee wilde nemen naar Nederland. In het vliegtuig ben ik beperkt in wat ik mee kan nemen i.v.m. het gewicht van de koffers, maar Eva rijdt terug naar Utrecht met de auto en bood aan om wat spullen mee te nemen voor me. Dat is super lief natuurlijk dus 's middags heb ik alle zware en onhandige spullen zoals boeken en een fles limoncello verzameld en in een tas gestopt. Aan het begin van de avond heb ik afgesproken met Joana om nog voor de laatste keer samen pizza te gaan eten. In eerste instantie wilden we een pizza afhalen, maar we besloten om ergens lekker op het terras te gaan zitten want het was tenslotte onze laatste avond samen in Bologna aangezien zij de dag erna voor een week naar Sicilië zou gaan en ik in de tussentijd naar huis zou gaan (met de nadruk op zou, maar hierover later meer). Dat was een hele fijne avond. Uiteindelijk ging zij terug om haar tas in te gaan pakken en ik ging naar Piazza Maggiore. Dit was namelijk de eerste avond dat het grote podium dat op het plein is gebouwd gebruikt werd. Er stond een voorstelling op het programma met een combinatie van opera, film, en theater, onder begeleiding van een orkest. Het was voor mij af en toe was lastig te volgen vanwege de taal, maar de strekking was duidelijk en het was erg leuk om naar te kijken. Na vijf minuten stopte het omdat het grote scherm dat erg belangrijk was niet werkte. Ze gaven aan hier erg lang aan gewerkt te hebben dus niet zomaar door te willen gaan met de voorstelling, maar dat ze opnieuw gingen beginnen. De voorstelling was een tikkeltje bijzonder en Simone, de jongen waar ik mee was, keek wel een beetje moeilijk maar is wel blijven zitten totdat ik het zelf ook wel genoeg geweest vond.

Woensdag heb ik een nieuwe poging gedaan om souvenirs te vinden. Nu ging ik iets meer gestructureerd op pad dus gelukkig vond ik na een tijdje door de stad dwalen een deel van de dingen die ik wilde hebben. Eenmaal weer thuis moest ik er toch echt aan geloven en de zware tas met spullen naar Eva brengen. Toen ik deze naar Eva's huis had versleept vond ik toch wel dat ik echt weer een ijsje had verdiend. Samen met Heinrike zat ik zodoende weer op het bankje voor Gianni's te genieten van het heerlijke ijs. 'S avonds heb ik samen met Anna verse gnocchi gemaakt. Dat was echttt genieten. Ik zorgde voor de gnocchi, Anna voor de saus/groente, dus helemaal perfect. Nadat we op het balkon lekker hadden gegeten ben ik me klaar gaan maken om de stad in te gaan. Ik had samen met Amy en Camille afgesproken om naar Labas (een soort gezellige social community) te gaan. Ook Heinrike en Simone sloten aan dus het was een gezellig groepje. Amy zou later komen, maar die ik nooit gekomen dus dat was wel een beetje bijzonder. Woensdag was ook de dag dat Berlusconi overleed en dat werd op die plek gevierd. Dat was wel een beetje vreemd natuurlijk, maar aangezien bij Labas doorgaans hele linkse, progressieve mensen komen, is het wel te verklaren en was het ook wel grappig om te zien. Hierna zijn Camille en ik samen naar Cassero gegaan. Dat was echt heel erg leuk. Camille moest op tijd naar huis omdat ze een vroege vlucht moest halen, maar ik had gezellige mensen gevonden daar die toevallig ook allemaal uit Utrecht kwamen dus ben ik daar blijven hangen. Toen ik eenmaal sliep vloten de vogels en was de zon alweer op, maar het was een super leuke laatste keer Cassero.

Aangezien ik dus niet woest veel geslapen had was donderdag een rustige dag. Maar ja, voor een ijsje kom ik echt wel mijn bed uit natuurlijk ook al ben ik nog moe, dus daar gingen we weer. Samen met Anna en Hanni op naar de ijssalon. Na ons ijsje zijn we neergestreken op een terras in het John Lennon straatje. Dat heet niet echt zo, maar omdat de tekst van het lied Imagine in die straat uitgeschreven staat noem ik het altijd zo. Daar hebben we een tijdje heerlijk gezeten en dat was ook wel weer genoeg inspanning voor die dag, want vrijdag ging om 5:15 de wekker. Er was een vol programma die dat wat begon met een fietstocht naar Florence. Aangezien de temperaturen stijgen hier wilde ik graag vroeg weg zodat ik wat minder in de warme zon hoefde te rijden, en ook enigszins op tijd terug zou zijn. De route was prachtig, door de Apennijnen en grotendeels over rustige weggetjes. Vlak voordat ik aan de eerste klim heuvel op begon liepen er twee wolven langs de bosrand. Gelukkig achter de vangrail van de weg, maar toch erg bijzonder en mooi om te zien (en nee het waren heel zeker weten geen honden ;) ). Daarvoor had ik ook al een das gezien. Dat arme beestje was helaas niet meer in leven, maar ik had er nog nooit eentje gezien en hij was groter dan ik dacht dat ze waren. Eenmaal in Firenze bleek dat ik op het eind niet de goede route had genomen, want het mooie panoramische uitzicht vanuit de heuvels op de stad heb ik gemist. In plaats daarvan werd ik 15km lang over een drukke weg de stad in geloodst. Dat was wel jammer want dat leek me juist erg mooi, maar dat waren ook sowieso nog meer hoogtemeters geweest dus in dat op zicht was het ook wel goed zo. Toen ik in de stad aankwam ben ik op een terras gaan zitten met een groot glas cola. Een snelle blik op mijn telefoon gaf me al een donkerbruin vermoeden dat de terugreis met de trein niet zo gemakkelijk zou gaan worden als dat ik had gedacht. Even later bevestigde de meneer bij de ticketbalie dit door te melden dat er geen treinen reden naar Bologna. Alleen de sneltreinen reden, maar daar mag je niet in met een fiets. Ook de trein waarvan ik dacht dat ik er echt in mocht, was volgens hem geen optie. Een lichte woede aanval en mama's raad verder was het gelukkig opgelost. Ik kon met de Flixbus mee terug naar Bologna. Een stuk duurder dan de trein, maar in kon in ieder geval terug. Later zei Heleen (zij heeft vorig jaar een Erasmus in Firenze gedaan) dat de trein die ik had uitgezocht wel toegankelijk was voor een fiets, dus de man van de ticketbalie wist duidelijk niet echt waar hij mee bezig was #stom. Maar ja, ondanks dat deze stress de mooie rit een beetje overschaduwde was het een mooie fietstocht en was ik aan het begin van de avond weer prima op tijd terug. 

Veel tijd om bij te komen was er niet, want ik had afgesproken om met Heinrike een pizza te gaan eten. Een pizza ging er wel in na 110km fietsen, dus dat was erg lekker en gezellig. We hebben de pizza's meegenomen en op een muurtje bij Piazza Verdi opgegeten. Genieten. Na het eten zijn we op hetzelfde plein nog even op een terras gaan zitten om wat te drinken. Eén biertje zakte gelijk al in mijn benen dus die voelden daarna nog zwaarder, maar het was een leuke afsluiter van Heinrike's tijd hier. Zij ging namelijk de dag erna ook weg uit Bologna. Terwijl zij naar huis ging om de laatste dingen in te pakken ging ik naar Piazza Maggiore. Daar had ik afgesproken met de mensen die ik woensdag bij Cassero had leren kennen. Zij waren namelijk van een Utrechts queer koor, één van de vele queer koren die in Bologna waren dat weekend van het festival Various Voices. Op deze vrijdagavond waren er een aantal koren die op het grote plein optraden. Dat was ergens een beetje saai, maar omdat er zoveel vrolijke mensen waren was het nog steeds heel leuk om daar te zijn. Toen dat afgelopen was zijn we een avondwandeling door de stad gaan maken. Dat is zo lekker om hier te doen. Een beetje doelloos ronddwalen door de mooie, sfeervolle stad. De avondrust werd onderbroken door onweer dat de hele lucht oplichtte en harde regen, maar omdat het niet koud was had dat ook wel weer iets sfeervols. Op een gegeven moment waren we aan het schuilen bij de terrassen op Piazza Maggiore en toen leerde ik over de onzichtbare telefoon. Niemand had mij tot nu toe hierover verteld, maar het idee is dat je in de hoek tussen twee muren moet gaan staan en iemand anders diagonaal aan de overkant. Als je dan je gezicht helemaal in de hoek tegen de muur drukt kun je door de muur met elkaar praten. Een beetje lastig uitleggen hoe dat er precies uitziet, maar het was wel heel grappig. Door alle mensen op het plein kon ik degene in de andere hoek niet echt verstaan, maar het idee was leuk. Toen ik rond een uur of 6:00 wederom bij daglicht en vogelgeluiden eindelijk sliep heb ik ook enorm lekker geslapen, niet heel gek natuurlijk aangezien ik toen ondertussen al 25 uur wakker was. 

Voor zaterdag had ik eigenlijk bedacht dat ik naar Cremona wilde gaan. Dit is de stad waar Antonio Stradivari heeft gewerkt en waar nog steeds veel vioolbouwers te vinden zijn. Daarnaast is er ook een vioolmuseum waar ik graag een keer naar toe wil. Ik zou met iemand gaan maar zij haakte af. En ik wil er zeker ooit nog graag naartoe, maar ik merkte dat alle hele leuke en ook volle dagen deze week genoeg waren en dat ik er niet per se veel blijer van zou worden als ik nu nog in mijn eentje naar Cremona zou gaan, ook omdat het 2,5 uur de trein en bus was enkele reis. Dus heb ik er voor gekozen om lekker in Bologna te blijven om daar mijn laatste weekend door brengen. Nadat ik 's ochtends vooral heb geslapen ben ik 's middags de stad in te gaan om de gezellige weekendsfeer nog eens te ervaren. Ook waren alle koren van het Various Voices festival in de stad voor verschillende straatoptredens. Op verschillende plekken in de stad waren dus de hele dag mensen aan het zingen. Het een sprak me meer aan dan het ander, maar het was heel erg leuk om te zien. Ook het optreden van het Utrechtste koor was zeker leuk om te zien. Grappig om deze mensen hier tegen te komen, ook omdat ik eentje ervan kende. Het duurde even voor we van elkaar wisten waarvan, maar uiteindelijk realiseerden we ons dat hij een vriend is van mijn huisgenoot en dus weleens bij ons over de vloer kwam. Kleine wereld. 's Avonds heb ik thuis een lekkere risotto gemaakt. De etenswaren moeten opgegeten worden, want die kan ik moeilijk meenemen en er was nog veel rijst dus het werd een flinke hoeveelheid. Precies goed voor nog een avond en lunch. Later op de avond ben ik met Anna weer naar Piazza Maggiore gegaan, want er stond er concert op het programma van een conservatorium orkest. Eenmaal daar waren ze al aan het spelen. Allemaal in hun gewone kleding en de koffers van de instrumenten op het podium. Daardoor dacht ik dat ze gewoon nog even aan het warm spelen waren en later zouden gaan beginnen, want het was nog vroeg. Echter veranderde het niet en is het de hele avond zo gebleven, dus ik denk dat het 'concert' een soort publieke repetitie was. Nog steeds leuk om lekker naar te luisteren.

Zondag ben ik met Fenil een allerlaatste rondje gaan fietsen. 55km genieten van de zon en mooie omgeving, en minder genieten van de insecten die ik in mijn helm ving. Als afsluiter zijn we op een terrasje in het centrum geland om wat te drinken. Daarna was het voor mij tijd om naar huis te gaan en mijn koffers in te gaan pakken. Nadat ik een stapeltje kleding en spullen apart had gelegd die ik maandag en dinsdag nog nodig zou hebben stond de huisschoonmaak op de planning. Aangezien Anna de laatste is die hier weggaat en het niet eerlijk is als zij het hele huis moet schoonmaken hebben Hanni en ik alvast de keuken en badkamers aan een grondige schoonmaakbeurt onderworpen. 

Dit was een ontzettend leuke laatste week, maar het bleek toch niet de laatste week te zijn. Dinsdag 20 juni zou ik eigenlijk naar huis vliegen, maar maandagochtend werd ik wakker en zag ik een mail dat mijn vlucht geannuleerd was wegens een staking van het grondpersoneel. Toen was ik natuurlijk gelijk klaarwakker. Uiteindelijk vlieg ik nu vrijdag de 23e naar huis. Voor het thuisfront erg onhandig aangezien ik nu op een andere dag opgehaald moet worden, en ook jammer dat ik papa dan niet echt meer kan zien aangezien hij weg is. Voor mij persoonlijk is het echter stiekem wel leuk, want ik wilde nog niet naar huis dus nu heb ik drie extra dagen cadeau gekregen. De temperaturen stijgen en op het moment van schrijven is het 34 graden. Morgen wordt het warmer en voorspellen ze 39 graden. In principe was dit dus mijn laatste weekverhaal, maar wellicht komt er nog wel een bonusverhaal met een kort verslag over afgelopen maandag tot en met aanstaande vrijdag de 23e ;)