Week 12

Ik liep een beetje achter, maar hierbij toch nog een update! Normaal schrijf ik een beetje mee gedurende week zodat ik geen leuke dingen vergeet te vertellen, maar dat heb ik deze week niet gedaan omdat er simpelweg niet zoveel beleefd is dus het zal een kort verhaaltje worden vermoed ik.

Voor het geval jullie denken, he alle foto's zijn geüpload vanuit Noorwegen. Ik ben nog steeds in Bologna, maar mijn VPN stond op Noorwegen dus vandaar. Maandag was niet een hele interessante dag eigenlijk. Als de vlucht van oma en Annelie niet geannuleerd was zouden ze deze dag nog in Bologna zijn geweest dus ik had niks gepland. 's Ochtends had ik net als altijd Italiaanse les. Ondanks dat ik dat nog altijd heel vermoeiend vind ik dat vaak wel leuk. De docent is erg gezellig en ik kan goed overweg met mijn medestudenten. 's Middags zag ik in de Erasmus groepsapp dat er die avond er gratis concert zou zijn van het universiteitsorkest en universiteitskoor. Dat leek me wel leuk om naartoe te gaan dus na het eten ging ik op pad daarheen met een vriendin die ik had gevraagd om mee te gaan. Het was een concert dat werd afgewisseld met een verhaal, eigenlijk was de muziek een soort begeleiding van het verhaal. Maar ja dat was natuurlijk in het Italiaans en nog echt wel een paar niveaus te moeilijk voor mij, dus los van wat woorden hier en daar heb ik nog altijd geen idee waar het verhaal over ging. Dat geeft niet, want de muziek was erg mooi en ook de grote kerkachtige zaal gaf een leuke sfeer. Halverwege hoorde ik het geluid van rubber op een gladde vloer, een beetje zo'n piepend geluid. Dus ik dacht wie is er nou zo heen en weer aan het lopen tijdens het concert. Nadat het even stil was begon het weer en al snel was de oorzaak ontdekt. Er kwam een kleine mevrouw op een mini driewieler de zaal in de gefietst. Door het middenpad tussen de rijen stoelen door fietste ze om vervolgens om te draaien en vanaf haar driewieler het concert te bekijken. Dit leidde uiteraard tot de slappe lach bij mij, vooral omdat het ook tijdens het concert was en het een heel komisch gezicht was. Gelukkig was ik niet de enige, want meerdere mensen in het publiek en het koor moesten lachen. 

Dinsdag was vooral een studie dagje. Nadat ik thuis kwam van de college's heb ik een online training gedaan die ik nog moest/kon doen voor werk en 's avonds heb ik een tijdje met Janneke gekletst via Facetime. Wij wilden elkaar al langer bellen, maar steeds kwam het er niet van dus het was gezellig om bij te praten met haar. De volgende ochtend had ik weer Italiaanse les en kregen we te horen dat we 8 mei onze presentaties moeten doen. Dat wordt nog wat, een presentatie in het Italiaans. Het is vijf minuten dus nog wel te doen gelukkig. Ook het onderwerp mogen we zelf bedenken, een hobby, leuk verhaal, muziek, je thuisland of iets anders wat je leuk vindt. Dus ik gok dat het 'welkom bij mijn spreekbeurt over mijn hamster op de basisschool' gehalte hoog gaat worden. Zelf moet ik nog even iets verzinnen, maar dat komt wel. In de avond was het weer tijd voor tangoles. Ik dacht vorige week dat mijn maatje van die week mijn maatje zou blijven, maar deze week had ik weer een andere. Hij was ook niet begonnen ook al was hij wel echt aanzienlijk veel ouder dan ik dus wij hadden met z'n tweeën les van twee docenten. Dus de privéles wat top, maar hij was nogal lomp zullen we maar zeggen. Het maat gevoel wat niet heel erg aanwezig en enige soepelheid ontbrak ook, maar ach misschien heb ik morgen weer een ander maatje. We zullen zien! 

Donderdag was ook totaal niet boeiend. Het was een standaard donderdag met veel college uren. Vrijdag daarentegen was erg leuk want die dag kwam mama! In de ochtend had ik nog een college en heb ik wat aan mijn paper over The reform of the Italian mental healthcare gewerkt en aan het eind van de middag stond mama inclusief een gigantische chocolade paashaas voor de deur. Toch fijn om haar weer te zien. We zijn samen naar de leuke supermarkt geweest en hebben een lekkere risotto gemaakt. Aangezien ze begin maart ook al hier was had ze Bologna al wel een beetje gezien dus besloten we om zaterdagochtend de trein naar Verona te nemen. Daar waren we allebei nog nooit geweest, alhoewel mama dat niet zo zeker meer wist. Het was er erg druk, want de Italianen hadden een lang weekend omdat vanwege bevrijdingsdag vandaag (daarom waren ze meesten gisteren ook vrij) en omdat diverse Europese landen meivakantie hebben. Desondanks een erg mooie stad. We zijn een toren met mooi uitzicht op geweest en hebben leuke frutsels gekocht op de markt. Mama een hele mooie sjaal en portemonneetje, en ik een jurkje en kettinkje. Het ijsje in de vorm van een roos was ook een leuk onderdeel van de dag, alhoewel de vorm vooral de trekpleister was want de smaak was niet heel bijzonder. De oude bruggen en gebouwen waren prachtig en we hebben onze buiken rond gegeten op het terras. Toen we in de trein zaten terug hadden we een halfuur vertragen, omdat een paar puber klapmongolen de deur van de trein stuk hadden gemaakt. Twee van de drie zaten namelijk al in de trein, maar eentje stond nog buiten toen de deuren al niet meer opengingen, omdat we zouden vertrekken. Ik weet niet of dat in Nederland ook zo is, maar hier zit een soort hendel boven de treindeuren waarmee je ze in geval van nood kunt openen. Die besloten ze om te zetten, missie geslaagd want de derde persoon was ook binnen. Het gevolg was echter een hele hoge, hard pieptoon die niet meer stopte en een kapotte/verstoorde deur. Voordat dat gerepareerd was waren we weer een tijdje verder, maar gelukkig konden we toch onze weg terug naar Bologna vervolgen.

Zondag was een relaxte dag. We hebben uitgeslapen en een trage ochtend gehad. Daarna zijn we de stad in gegaan om daar rond te wandelen. Onderweg hebben we wat lekkers gehaald en met koffie/thee in de zon gezeten. Het was de eerste dag dat ik hier een korte broek aan had. We hebben de stad verkend en het mooie park. Dat park is nu extra mooi, omdat alles zo prachtig lente groen is. Het zonnetje was heerlijk en het ijsje dat we in de stad hebben gehaald later ook. Eigenlijk wilden we toen even naar huis om warmere kleren aan te doen voor het avondeten, maar daar hadden we allebei ook niet zo'n zin in. We besloten naar het restaurant te gaan en eenmaal daar moest de meneer grinniken dat we toch binnen wilden zitten in plaats van op het terras zoals gevraagd, omdat ik uiteraard veel te koude kleren aan had voor 's avonds. Mama had de typische Bologna pasta met ragù en ik had tortelloni. Genieten! Dat was een gezellige en fijne afsluiter van de week.